Maranaya Madin Mulathivu Sita | මරණය මැදින් මුලතිවු සිට

උදාවෙමින් තිබෙනුයේ මාරයාගේ හෝරාව බැව් තුවාල ලැබූ දිසානායකටද ඉවෙක්වෙන් දැහුණේය. තමන් හිසා සෙසු සියලුදෙනාගේ මරණය ඉක්මන්වනු දැකීම ඔහු කිසිසේත් අපේක්‍ෂා කෙළේය, එහිදී බොහෝ අපහසුතා මැද ඔහු කිසියම් දෙයක් කොදුරන්හට විය. එහිදී ඔහුගේ ඉල්ලීම වූයේ තමාට කැස්ස පාලනය කරගත නොහැකි බැවින් කෙසේ හෝ තමන්ව නිහඬ කරවන ලෙසය. ඒ වන විට ත්‍රස්තවාදීහු වතුර ටැංකිය පාමුලට ආසන්න වී සිටියහ. ඔවුන්ගේ ගිනි අවි හඳ එළියට දිලිසෙමින් තිබිණ. සුලු චලනයකදී වුව ඒවා හිසැකවම ක්‍රියාත්මක වන බැව් පැහැදිලිය. එකිනෙකාගේ හෘදස්පන්දනය පවා පහතට ඇසෙන තරමේ නිහැඬියාවක් තුළ දිසානායක එක් වර්ක කහින හඬට 11 දෙනෙකුගේ ජීව්තවල අවසානය තීරණය වීමට ඉඩදිය යුතුද? එම විසඳාගත නොහැකි ගැටළුව හමුවේ සියල්ලන් නිරුත්තර වී ඇති සෙයකි. තවත් මොහොතක හෝ ප්‍රමාදයකට කිසිදු ඉඩක් නොවීය. එහිදී ඉතිරිව තිබූ එකම් විකල්පය ක්‍රියාත්මක කරන ලෙස දිසානායක වල කළේය.

පෘථි තිබූ වසන්තගේ අතෙහි වූ තුවාලයෙන් තවමත් ලේ බිඳු වෑස්සෙමින් තිබිණ. එහි වේදනාව අපහසුතාවය පර්යා ඔහු පෙදුණේ සංකාවයි. එතෙක් පිටදිහත් වතුර ටැංකියේ බිත්තියෙන් මදක් ඈත්ව ආපසු හැරුණ ඔහු සිය අතින් ගලායන ලේ බිඳු ඇඟිලි තුඩට ගෙන එහි බිත්තියේ කිසියම් දෙයක් ලියන්නට විය. වෙව්ලන සුරතින් එහි අපිළිවෙලට ඇඳෙන අකුරු දෙස බලාපොරොත්තු සහගත ඔහුගේ ස් තොපියව් දැල්ව තිබිණ. ”සමුගනිම්, ශිරානි + වසන්ත, 1996/07/22” ලෙස එහි රක්ත වර්ණයෙන් සටහන් විය.

https://youtu.be/SlAGfgExk2c